Omdat ik toch best vaak de vraag krijg wat ik hier toch doe en of ik me niet eenzaam en alleen voel, een kleine toelichting. Inmiddels wonen we acht jaar op de berg, acht jaar wel en wee, acht jaar samen in een gehucht, samen een bedrijf, samen een gezin. Voor je weggaat kan je niet voorspellen hoe dat gaat worden. Lees meer…

Negen weken… n e g e n weken gevuld met spelen, gevuld met plezier, uitrusten, groeien en heel veel nieuwe gezichten. Het is weer zover, de grote vakantie is aangebroken. Na een voorjaar, wat zeg ik maanden van regen en slecht weer is de eerste vakantiedag strakblauw. Gehoopt heb ik op dit weer, heerlijk voor onze gasten, een prettige afwisseling voor Patrick met de fotocursus, lekker ontspannen genieten van de zomer. Dagen gaan voorbij waarin de dames als gerimpelde ouwe vrouwtjes naar binnen huppelen na uren in het zwembad, onze kampeerders zijn uitgelaten en opgewekt en beleven vakantie zoals die bedoeld is. Lees meer…

Luxe problemen en genieten……….

Eindelijk het is zover. Na 7 jaar behelpen, afzien en schipperen met de datalimiet hebben we nu eindelijk ADSL. Natuurlijk niet met zo’n snelheid als in Nederland, maar al wel twee maal zo vlot als voorheen en niet geheel onbelangrijk, onbeperkt!! Eindelijk kunnen we ook onze gasten WIFI aanbieden, kunnen we eens uitzending gemist kijken met vloeiende beelden en eindelijk kunnen we skypen met opa en oma.

Vooral Mina heeft al snel de vele voordelen van het snelle internet door, “mam kijk even op www…..nl, dan kan ik die kleurplaat/dat spelletje/dat filmpje downloaden”. Ik voel me dan echt een oud gebakje, 6 jaar en nu al helemaal thuis op de computer en het bijbehorende (met wel eens waar gelimiteerd gebruik) internet. Want als ik haar de vrije hand zou geven, komt ze er niet meer achter vandaan, brengt ze haar dagen door achter het scherm met vierkante ogen…….

Janna prefereert nog steeds haar kleur- en tekenboek, als ze maar kan knutselen, knippen, plakken, wat doe je in vredesnaam met al die “werkjes”? Een vriendin gaf ooit een goede tip, fotograferen en dan weggooien. Maar soms is het gewoon te zonde, uit pakpapier heeft ze bijvoorbeeld allemaal (wel 50) hartjes geknipt, die weer opgeplakt in de vorm van een hart met een grote pijl erdoorheen met aan weerszijden, mamma & Janna. Tja gooi dat maar eens in de prul…..

Grote meisjes en verantwoordelijkheden………

…..

Wij zijn alweer bijna aan het einde van onze rustperiode, vanaf Maart gaan we weer vliegend van start. Wel of geen crisis, gelukkig vliegen de aanvragen c.q. boekingen ons nog om de oren. Dat geeft een heel gerust gevoel, het blijft toch spannend ieder jaar, zouden er wel gasten komen? Wij nemen nooit iets voor zeker aan, doen het met de centen die we daadwerkelijk hebben, dit tot soms verbazing van onze meisjes.
We proberen ze de waarde van geld mee te geven, door toch heel duidelijk uit te leggen dat sommige dingen echt niet kunnen en als ze iets heel graag willen hebben ze daar of voor moeten sparen of op hun verlanglijstje moeten zetten. Natuurlijk ontlokt dat bij Mina regelmatig zeer bijdehante opmerkingen uit, zoals; “Ja mam, ik weet het, geen geld, ik ga mijn knuffels wel verkopen…”. Janna heeft daarentegen de wensenlijst al klaar voor als het moment daar is.

En afgelopen December was het dan zover, we gingen shoppen, de portemonnees ging mee en waren aan het einde van de rit natuurlijk leger dan leeg. Ohhh keuzes maken, wat is dat moeilijk, zeker als je zus iets anders kiest dan jij en jouw geld al op is. Terug naar de winkel, de aanschaf retourneren en weer opnieuw de twijfel aangaan met een etablissement vol verleiding. Grote tranen als het anders loopt, maar gelukkig aan het einde van de rit toch twee tevreden meisjes in de auto naast me. Ik probeer niet te zwichten voor de tranen, hou mezelf voor dat teleurstelling ook bij het leven hoort en dat ze er van leren, maar o wat is het moeilijk om standvastig te zijn. Gelukkig werpt het bij mijn dames gelijk z’n vruchten af, ze begrijpen de gemaakte keuzes van zichzelf steeds beter, het bewustwordingsproces ontwikkelt zich steeds meer en ze zijn oprecht blij met hun aankoop.

En dat ze daar dan ook zorgvuldig mee om moeten gaan, heeft onze Ollie ze wel geleerd….. Rondslingerende tasjes, schoenen, lievelingsknuffels, niets is veilig voor een jonge labrador. Knagen zal ze en doet ze dan ook met overgave. Janna’s beertje heeft gerafelde oortjes, Mina’s leeuwtje miste bijna een poot, dus aan de slag. Heerlijk zo’n assistent in de opvoeding, het heeft hier nog nooit zo snel opgeruimd uitgezien. Ook de kleding gaat in de wasmand, de kopjes en borden staan na gebruik in de gootsteen en tijdens de kook- en baksessies wordt er zowaar tussendoor afgewassen. Dat het daarna een minivijver is op het aanrecht, ach een kniesoor die daar op let.

Enthousiasme en verschillen…………..

Het heerlijke, alles overheersende enthousiasme waarmee ze kunnen reageren op iets wat ze leuk vinden, oef dat is echt prachtig. Of het nu een film is die ik voor ze heb opgenomen, de laminaat vloer die pappa in hun kamer legt of iets lekkers wat ik heb gekookt, fantastisch. Natuurlijk voer ik dit met overgave door het op voorhand te introduceren als iets heel bijzonders, met rollende ogen, met in toonhoogte variërende stem en vooral veel expressie kondig ik de verrassing aan. Dan al geniet ik van die spanning op de gezichtjes, die blijde verwachting, die explodeert als het onthult wordt.

Ik hoop zo dat ze dit nog heel lang vast kunnen houden, dat de bijzondere momenten in het leven gezien en gewaardeerd worden. Gelukkig zijn het opmerkzame meisjes die zichzelf bevoorrecht prijzen met het leven dat ze leiden. “Niemand heeft vast zo’n lieve pappa en mamma als wij hebben”. Dank je wel schatjes. En denk nou niet dat het hier het kleine huis op de prairie is, het kan ook echt wel knallen hier, hahaha.

Vanaf de geboorte zag ik al duidelijk verschil tussen de twee, niet alleen qua uiterlijk maar al gelijk ook qua karakter. Steeds meer en meer gaan ze ieder hun eigen kant op, tegenwoordig doen ze ook echt dingen apart. Vorige week zouden ze samen gaan skiën op woensdag. Aangekomen bij het verzamelpunt brak Janna in huilen uit en wilde echt niet mee. De reden waarom varieerde van minuut tot minuut, alles werd er bijgehaald om maar niet mee te hoeven, dus uiteindelijk zat ik terug in de auto met één dochter. Mina was vastbesloten en nam (ook met tranen in de ogen) afscheid van haar zus, wenste haar een fijne dag en ging op pad. Terwijl we terug naar huis reden kwam de scherpzinnige opmerking van de dame naast me “ja mam ze mist me nu wel, maar straks zit ze toch weer te kletsen met alles en iedereen en is ze me gewoon vergeten….” Van je zus moet je het hebben!

’s Avonds was de begroeting echter weer allerhartelijkst en beloofden ze elkaar dat ze volgende keer samen zouden gaan. En zo geschiede, gisteren kwamen ze allebei wildenthousiast terug, ze konden skiën!! Nog een voordeel van hier wonen, binnen een uur sta je op de piste. En dat ze daar dan af en toe even een extra zetje voor in de rus nodig hebben, ik geef het ze graag. Doorzetten is ook iets wat je moet leren, gelukkig hoef ik niet de hele dag toe te kijken hoe ze (in dit geval letterlijk) vallen en weer opstaan. Maar dat is misschien maar beter ook, met mamma in de buurt is de troostende schouder wel heel dichtbij. We gaan het volgende week zien, dan mag ik mee met school als hulpmoeder, niet om zelf op de latten te staan maar om neuzen te poetsen, plassers te begeleiden en kinderen te rapen op de piste………

Plannen en werkzaamheden………..

In een eigen bedrijf houden de werkzaamheden nooit op. Als je thuisblijft bestaat er geen knop waarmee je op de ontspanstand kan en alles even kan laten. Dat lukt alleen als je weggaat, niet naar Nederland want dan zijn de dagen gevuld met (overigens heel gezellige) verplichtingen, maar naar een onbekend terrein met uitdagingen. We hebben ons daarom weer voorgenomen dit jaar om echt op vakantie te gaan. In September hadden we een leuke fotoreis gepland met daaromheen een familievakantie, maar helaas ook hier bestaan er strenge inspecteurs, het mag niet. Dus gaan wij uitwijken naar de herfstvakantie en lekker twee weken onderuit op het strand.

Nu bouwen we weer door aan een nog mooiere studio, door onze laatste aanschaf (een prachtige 7-persoons bus) wordt de groep van de basiscursus 6 personen. En daarmee moeten we ook het één en ander gaan omgooien in ons leslokaal. Maar gelukkig hebben we daar altijd de hulp van onze fantastische meiden bij, onze modellen in de dop staan maar al te graag klaar. Mina heeft altijd zin om op de foto te gaan en komt met prima ideeën, terwijl Janna de andere kant van de camera graag mag ontdekken. Stel je voor, straks willen ze het bedrijf voortzetten, dat zou leuk zijn. Voor ons is het het allerbelangrijkste dat ze iets vinden waar ze ze zich prettig bij voelen, hebben wij immers ook gedaan! Nu zijn er nog wilde plannen van Patrick en Janna om samen een restaurant in Parijs te beginnen, wil Mina hiphop-spion worden (ze kan niet kiezen) maar wie weet wat de toekomst brengt.
Voorlopig nog lekker ver vooruit, we leven hier met de dag en genieten daarvan.

Tot schrijfs of ziens op de berg, een hartelijke franse groet,

Babs Mollema
www.pebru.nl
www.digitalefotografievakantie.nl
www.patrickmollema.com

En P.S. van Mina, Sjors wanneer kom je nou weer, ik mis je zo ?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!

Na een heerlijke, zonnige zomer, het begin van het nieuwe schooljaar. Weer terug naar de Franse vriendjes en vriendinnetjes, gemist met mate, gelukkig was het weer een hartelijk weerzien. Omdat de weken van de zomervakantie bij ons gevuld zijn met heel veel spelen met al onze gasten, zit tijd doorbrengen met de Franse amies er vaak niet in. Ik vind dit zelf heel prettig, door het intensieve contact met den Hollanders en Belgen leren de dames ook goed hoe het er aan toe gaat in het stukje Nederlandse samenleving hier op de berg. Dat dat misschien een wat vertekend beeld geeft omdat alles ontspannen is, er wordt wat meer toegelaten in de vakantiestemming dan gewoon, nemen we maar voor lief. Lees meer…